Hoe ik in drie dagen mijn Corona overwon

Dag 2:
Ik voel me sinds gisteren niet goed en heb net gehoord dat mijn vriendin Corona heeft. Ik vind het spannend. In de eerste plaats omdat ik niet in de situatie wil belanden dat Arthur en ik allebei zo ziek worden dat we niet goed voor Ylva kunnen zorgen en we vanwege besmettingsgevaar ook geen hulp van buitenaf kunnen krijgen. In de tweede plaats, omdat ik altijd in paniek raak als ik mijn adem in moet houden. Ik doe al meer dan een jaar regelmatig de Wim Hof ademhalingsoefening, maar hoewel twee minuten de standaard is, krijg ik het bij 30 seconden al benauwd, dus een ziekte waarbij je heel benauwd wordt, lijkt me verschrikkelijk. En in de derde plaats omdat ik al zo lang ziek ben geweest en er helemaal klaar mee ben, maar soms verhalen hoor van mensen met een heel slepende ziekteverloop die zich na een jaar nog steeds uitgeput voelen.
Maar ik kan het me niet permitteren om me zorgen te maken. Het beste dat ik kan doen is accepteren dat het zo is, want vechten tegen iets dat je niet kunt veranderen kost alleen maar onnodig veel energie. En positief blijven. Dat is namelijk veel beter voor je immuunsysteem. En daarnaast natuurlijk zo goed mogelijk mijn lichaam ondersteunen om te herstellen.

Ik ben bijna klaar met mijn Ebook met audio oefeningen over hoe je zelf het verloop van je situaties bepaalt. I have to “Walk my talk”. Ik krijg nu de gelegenheid om toe te passen wat ik geleerd heb. Geen mindfucks meer, maar vol aan de bak om zelf het verloop van deze situatie te beïnvloeden…
Het is lastig om mijn energie te verdelen tussen het pakken van de rust die mijn lichaam duidelijk nodig heeft en alles wat opeens geregeld moet worden. De GGD die me inlicht en vragen stelt, mensen bellen die ik mogelijk aangestoken kan hebben en een test regelen. Toch maar proberen om tussendoor zoveel mogelijk te rusten en om de goede moed erin te houden op weg naar de teststraat.
Arthur krijgt eerst zijn uitslag en die is negatief. Ik begin bijna aan mezelf te twijfelen, maar een paar uur later wordt bevestigd wat ik al dacht. Positief getest.
Nu mijn hoofd erbij houden. De tijd van achter de buis hangen en machteloos toezien hoe ik al dan niet zieker word is voorbij. Deze ziekte is te serieus om gewoon zijn gang te laten gaan. Ik neem me voor om de komende dagen alles toe te passen wat ik weet over je immuunsysteem boosten. Mijn herstel wordt mijn fulltime job, besluit ik.
Het aller allerbelangrijkste hierin is mijn eigen mindset. Het moeilijkste is om niet toe te geven aan alle berichten die ik over Corona heb gehoord van mensen die heel ziek waren, de dingen die ik in de media las en bovenal de enorme bezorgdheid van mijn ouders die diezelfde berichten hebben gelezen. Geloven dat ik net zo ziek wordt als de meeste mensen die de krant halen is een Placebo effect waar ik liever niet aan toegeef. Dat is best hard werken, want als ik mijn hoofd haar gang laat gaan, ga ik er toch mee aan de haal. Opeens besef ik me wat het effect op het ziekteverloop van veel mensen moet zijn van alle berichtgeving, waarbij de nadruk constant ligt op de ernst van de ziekte en niet op (Afgezien van het vaccin) de mogelijkheden tot herstel. Let’s not buy it. (Ik vind het altijd een beetje opportunistisch wanneer gezonde mensen dit zeggen om geen rekening te hoeven houden met besmettingsgevaar, maar nu mag het. Nu moet het zelfs.)
Daarbij heb ik een goede reden om aan te nemen dat ik dit wel aan kan. Ik heb het hele jaar door in het koude water gezwommen, ik doe bijna dagelijks yoga, ik slik vitamine D, zink en andere gezonde dingen, ik ben al een jaar ontzettend tot rust aan het komen, krijg dagelijks een enorme dosis positieve energie van die kleine dreumes van me en ik heb van een aangetrouwd familielid homeopatische korrels gekregen ter preventie.
Het herinnert me eraan om de aangetrouwde homeopate even een mail te sturen met de vraag of er nog meer is wat ik kan nemen of evt in een andere dosis. Ze belt me diezelfde avond nog terug en ik vertel haar wat de klachten zijn (hoofdpijn, algeheel ziek gevoel en brandende keel en longen) en welke supplementen ik neem. “Fijn dat je al genoeg zink, vitamine D en C neemt. Veel mensen beginnen met enorme tekorten,” weet ze me te vertellen.
Ik mag het pilletje dat ik eens per week nam nu om het uur gaan nemen en neem mezelf voor om volledig te vertrouwen op de werking ervan. Zelfs al is het een sugarpill (haha dat is het natuurlijk ook), is het bewezen dat het placebo effect van medicijnen soms groter is dan de effectieve werking.

Dag 3:
Ik kan niet slapen die nacht en lig in mijn bed te rillen van de koorts. Fuck, Fuck, Fuck, nu ook al spierpijn? O jee, die toenemende steken in mijn keel en borst staan me helemaal niet aan. Jetzt geht los… Zal ik dan toch super ziek worden nu? Wat zuur! Stel nou dat ik eraan dood ga, hoe moet dat dan? Net een kindje gekregen, dat kan echt niet hoor. Ik moet denken aan mijn bevalling waarbij ik met hypnobirthing allemaal positieve bevalling scenario’s in mijn hersenen had geprogrammeerd en vervolgens de meest verschrikkelijke, pijnlijke en langdurige bevalling had die ik me expres niet had durven voorstellen. Ben ik met dat positieve gedoe gewoon weg aan het lopen voor de realiteit? Een deel van me vraagt zich dat af, maar een ander deel vindt dat ik juist nu aan mezelf kan bewijzen wat ik zelf zo mooi in mijn boek heb geschreven en waar ik ook in geloof. Als het echt waar is dat je met je intentie en voorstellingsvermogen de uitkomst van je situaties bepaalt, dan is nu het uur van de waarheid aangebroken. Positief denken is een eitje wanneer er verder niets aan de hand is, maar bewijs nu maar eens dat je het kunt terwijl je angst en pijn ervaart. Zie het maar als een herkansing van die bevalling.
Met moeite keer ik mijn aandacht af van de steken in mijn longen. Waar ben ik dankbaar voor? Dat is een inkopper. Ik zie voor me hoe Ylva me stralend aankijkt en haar handje naar me opsteekt om te zwaaien. Ik ben super dankbaar dat ze in mijn leven is en ook voor Arthur en voor het super fijne leven dat we samen hebben. Ik mag dan wel ziek in mijn bed liggen, maar dat is er ook. Dan richt ik mijn aandacht op mijn lichaam. Je kunt het. Je doet het super goed. Ik weet dat je het kunt! Ik blijf een hele tijd mijn lichaam bemoedigend toespreken en maak me een voorstelling van de meest gezonde versie van mezelf en probeer dat zoveel mogelijk in mezelf te voelen. In het begin is dat moeilijk, want er is ook koorts en steken in keel en longen, maar na verloop van tijd gaat het steeds beter. Rond drie uur merk ik dat ik honger heb en stap ik uit bed om een boterham voor mezelf te smeren en thee te zetten. Het gaat er goed in. Ook dat doet me denken aan de tijd rond mijn bevalling. De laatste twee weken had ik elke nacht voorweeen. Rond drie uur ging ik dan vaak wat eten, want wie weet dat ik daarna wel ging bevallen en vervolgens zakte het allemaal weg en werd ik de volgende ochtend wakker alsof er niets gebeurd was. “Corona is minder eng dan bevallen”, constateer ik.
Die nacht komt de koorts niet meer terug, maar de steken in mijn keel en longen baren me nog wel zorgen. Zolang dat niet verdwenen is, zou het weer op kunnen vlammen. Ik geef zoveel mogelijk Reiki en wordt de volgende ochtend wakker met mijn handen op mijn longen. Het brandende gevoel is nog niet helemaal weg, maar mijn longen zijn gevuld met de vredige en weldadige sensatie van de Reiki.
Ik sta op met enorme rugpijn en ik ben bekaf, maar kan niet liggen, omdat het juist dan zeer doet. Omdat slapen er daardoor niet in zit, besluit ik aan de bak te gaan. Wat kan nog meer helpen zodat de ziekte niet verder doorzet?
Ik moet denken aan Wim Hoff die een groep testpersonen zijn ademhalingstechniek uit liet voeren en daarna in liet spuiten met een bacterie waar je normaal doodziek van wordt. De testgroep deed niet de ademhalingsoefening. Zij voelden zich vervolgens verschrikkelijk beroerd, maar de Wim Hoffers hadden nergens last van. “Als zij het kunnen, kan ik het ook,” denk ik terwijl ik begin aan de ademhalingstechniek. Ondanks de brandende kriebels gaat het ademen nog prima. Het inhouden van mijn adem, lijkt me op dit moment minder relevant dus daar maak ik me niet zo druk om. 30 seconden is mooi genoeg.
Tussendoor stretch ik tegen de spierpijn en doe ik wat oefeningen van de “energy medicine routine”van Donna Eden”, dit is voor mij dagelijkse routine, maar ik duik ook nog even het boek op om te kijken of er méér is wat ik kan doen. Het kost me bij nader inzien te veel energie om allemaal uit te zoeken. Eerst maar weer even liggen voor zolang het gaat.
Joe Dispenza komt ook voorbij die dag. Hij heeft jaren ervaring opgedaan met het genezen van grote groepen mensen door middel van meditaties en met name met een oefening waarbij je je aandacht richt op verschillende energiecentra in je lichaam en op de ruimte eromheen. Het kost me veel moeite om me op die punten in mijn lichaam te concentreren en uit ervaring weet ik dat dat een teken is dat de boel niet in balans is. Wanneer ik me echt goed voel is de oefening appeltje eitje, maar wanneer er blokkades zijn, is het bijna onmogelijk om mijn focus erbij te houden. Des te meer reden om door te zetten.
Tussendoor probeer ik me een voorstelling te maken van de meest gezonde versie van mezelf. Er is nog steeds pijn in mijn keel, mijn longen en in mijn rug en ik ben nog steeds doodmoe, maar daaronder ben ik kerngezond. Dat is een kwestie van vertrouwen. Na een tijdje voel ik de pijn niet meer zodra ik me op dat gezonde en weldadige gevoel focus. Steeds wanneer het erger wordt, neem ik rust en keer ik terug naar de oefening.
Deels voel ik me schuldig omdat ik die dag niet opdraai voor de zorg voor Ylva. Uit voorzorg dat ik Arthur en Ylva niet besmet, zorgt Arthur op het moment zoveel mogelijk voor Ylva. Aan de andere kant ervaar ik het als een luxe om zoveel tijd en ruimte te hebben voor mezelf. Nu ik zo lekker in mezelf gekeerd ben, heb ik totaal geen zin in contact met andere mensen, dus die quarantaine is voor mij eigenlijk een cadeautje.
Die avond voel ik dat het ergste achter de rug is en dat ik weer herstellende ben.

Mission completed!
Wat kun je doen uit voorzorg?
Slik vitamine D en Zink en als het wat voor je is, kun je ook een homeopaat raadplegen voor preventieve korrels. Neem ook vitamine C zodra je voelt dat het bergafwaarts gaat.
De daily energy routine zorgt ook voor een gezonde weerstand. Je kunt hierover meer vinden op Youtube onder Donna Eden.
Verder zijn koude douches, voldoende bewegen en gezond eten (misschien zelfs intermittent vasten) ook manieren om je weerstand op te bouwen MAAR…
Als je ziek bent;
Niet koud afdouchen, wel de Wim Hof Ademhalingsoefeningen
Niet vasten (tenzij je echt geen trek hebt, maar als je trek hebt vooral iets eten want die energie heb je nodig), wel stoppen met suiker en alcohol
Niet intensief bewegen, wel rustige stretches.
Ik weet niet hoe het gegaan was als ik dit allemaal niet gedaan had, maar voor mij was het een bekrachtigende ervaring om te merken hoe sterk mijn eigen afweer is en hoe ik daar zelf een rol in kon spelen. Of je ziek wordt door Corona en de mate waarin, hangt van heel veel factoren af. Soms zijn er dingen met betrekking tot je weerstand waar je zelf niets aan kunt doen. Maar het kan natuurlijk nooit kwaad om te doen wat je kunt doen.
De belangrijkste twee dingen om te doen wanneer je toch ziek wordt zijn in mijn ervaring:
1.Je eraan over geven. Door het niet te accepteren, blijf je ermee in gevecht en dat is een enorme aanslag op energie die je beter kunt gebruiken voor je herstel.
2.Creëer je eigen placebo effect. Vooral je focus blijven houden op het deel in jezelf dat gezond is. Kun je je er een voorstelling van maken om weer kerngezond te zijn? Hoe voelt dat en kun je dat nu ook voelen? Fake it till you make it!
Deel gerust met mensen waarvan je denkt dat ze hiermee geholpen zijn.
Op jullie gezondheid!