Onze mysterieuze buren en hoe je goed voor jezelf zorgt, naast de zorg voor je kind.

“Daaltjes aan kindje, buiten, Ylva!” Het is de derde ochtend dat dit het eerste is wat ze zegt. Ze kan niet wachten om naar de Camper van de buren te lopen en daar zo snel mogelijk haar schoentjes uit te doen, de sandaaltjes van het jongetje te pakken en deze vervolgens aan haar eigen voeten te doen.  Zodra ik haar met behoorlijke overtuiging van mijn kant en met nog grotere tegenzin van haar kant een broek aan heb gekregen, is dat precies wat ze doet. Ze stapt onze camper uit, loopt recht op de camper van de buren af, terwijl ze haar schoentjes uit schopt, klimt hun camper in op zoek naar de gewilde sandaaltjes en klittebandt ze dan aan haar voeten. Omgekeerd, zodat haar tenen nog meer over de rand steken dan wanneer ze zouden doen als ze ze aan haar juiste voeten had gehad. Ze kijkt me triomfantelijk aan en ik wens mijn buren met een verontschuldigende blik “goodmorning.” Gelukkig moeten ze er om lachen en kan ik eindelijk ook toegeven aan de grijns die ik op voel komen. Hoe kun je zo’n vastberaden peuter ook iets weigeren?!

Ik houd ervan om op reis te raden waar mensen vandaan komen. Dat is mijn favoriete spelletje op plaatsen met veel internationaal gezelschap en ik ben er door de jaren heen best goed in geworden, maar ik kon mijn buren met geen mogelijkheid plaatsen. Een paar dagen geleden kwam hun grote camper tegenover ons staan met een Duits kenteken en een gezin dat er totaal niet Duits, nog portugees uitzag. Het bleek een stel te zijn met Russische roots en een Israëlisch paspoort die in Spanje een Duitse camper had gehuurd op zoek naar een mogelijke toekomst in Portugal.

Met een kop koffie in onze handen stonden we naar onze spelende kinderen te kijken. “We dachten altijd terug te gaan naar Rusland wanneer we kinderen zouden krijgen, maar met de oorlog nu zou dat betekenen dat hij meteen in het leger moet,” zei de jonge vrouw, terwijl ze met haar hoofd naar haar man knikt. Ze was klein en mollig met een rond gezicht en lang blond haar.  Hij was net zo jong en klein met donkerbruine krullen en wangen die makkelijk bloosden.

We praatten verder over hun plannen met Portugal, over onze plannen om om beurten af en toe tijd voor onszelf te nemen, waar ze vrij verbaasd op reageerden en over hoe het in Israel steeds minder leefbaar wordt voor jonge gezinnen met kinderen.  Grappend vertelden ze ons dat hun oudste zoon een Corona Kind is en hun jongste een Oorlogskind. 

Het jongetje is van Ylva’s leeftijd, maar ze hebben niet veel met elkaar. Om eerlijk te zijn, heb ik het jongetje helemaal nog geen contact met anderen zien maken. Het heeft Ylva er niet van weerhouden om hun camper in te klimmen wanneer ze de kans kreeg, dus vandaag is niet anders.

“She can have them”.  Mijn buurvrouw doelt op de Sandalen waar Ylva parmantig mee rond stapt. “No really?” “Yes, they are getting too small for him.” Ik kijk haar dankbaar, maar onzeker aan. “They are also too small for her, are you sure?” Ze weet het zeker en ik vertel aan Ylva dat ze zojuist de gewilde sandaaltjes heeft gekregen. Ze kijkt me ongelovig aan en straalt vervolgens van oor tot oor. 

De buurman komt naar buiten met een rugzak op en ik vraag hem of hij gaat wandelen. “Ja, ik ga naar het verlaten dorp dat door het zakken van het waterpeil in het meer tevoorschijn is gekomen.” “Wauw!,” lach ik hem toe. “Dus toch wat tijd voor jezelf?” “Ja, we zijn geïnspireerd geraakt door jullie! Op reis met twee kinderen is dat af en toe gewoon nodig. Ik knik hem bevestigend toe. Als je voor kinderen zorgt, is het belangrijk om af en toe ook aandacht te geven aan het kind in jezelf, heb ik gemerkt. Daar wordt je gewoon een leukere ouder van. 

Kijkend naar Ylva realiseer ik me dat ze bijna de eerste drie jaar van haar leven heeft voltooid en dat ze elke dag van haar leven veiligheid, geluk, zorg, liefde en de nabijheid van beide ouders heeft ervaren. Bij mij was dat anders, maar het heeft me op het pad van heling gebracht en het grootste geschenk daarin was wel het hervonden contact met het kind in mezelf. De blijheid en het enthousiasme waarmee Ylva elke dag van het leven geniet is daar mede aan te danken. Al is het alleen al omdat ik haar natuurlijke flow niet hoef te onderbreken met mijn eigen issues. 

Het Russchisch-Israelische stel, kijkt me stralend aan. “Voor morgen hebben we een hotel geboekt bij een Spa en gaan we om de beurt een dag naar de Sauna.” Het geeft me een enorm blij gevoel dat deze twee ouders, ondanks al hun uitdagingen ervoor kiezen om even heerlijk te ontspannen en ook het kind in zichzelf weer op te laden. Juist nu!  “Wat goed! Heerlijk zeg. Geniet ze!”, antwoordt ik.