Stukje uit mijn boek/ vorige maand in Finisterre

Ik loop met mijn gitaar op mijn rug de kroeg binnen. Buiten staan mannen met lang haar die een paar tanden missen een jointje te roken. Binnen zijn een paar pelgrims net begonnen aan hun maaltijd en ergens anders aan een tafeltje zitten twee mannen te schaken. Ylva loopt naar achter in de kroeg op zoek naar de spin. Het is een speelgoedspin die gaat bewegen als je er genoeg nepvliegjes aan vastpint. Ze weet dat ze in deze kroeg met de spin kan spelen, appelsap kan krijgen en met het hondje kan spelen van een oudere hippie man die ongeveer in deze kroeg woont, terwijl hij er niet werkt. Al gauw heeft ze dikke lol met een op het eerste gezicht ruig uitziende man die oorspronkelijk aan het tafeltje een biertje zat te drinken. Hij is inmiddels helemaal met haar verdiept in het spinnenspel en samen schateren ze het uit. 

Het is voor mij een goed moment om te soundchecken. Ik moet even omschakelen, want het is een intense dag geweest. Hoewel Ylva het nu prima naar haar zin heeft, zijn we de afgelopen drie dagen geen enkel kind tegen gekomen waar ze mee kon spelen. Wel hier en  daar ééntje vluchtig op straat, waar ze meteen op af wilde rennen om hem vast te houden en niet meer los te laten, maar verder niet echt potentiële vriendjes. Opeens besefte ik dat met de weersvoorspelling die voornamelijk regen voorspelt en het gebrek aan leeftijdsgenootjes, Ylva doodongelukkig zal worden als we ons verblijf in Finisterre door zouden zetten en dus moest er vanalles geregeld worden, zodat we morgen kunnen vertrekken. Het concert wordt dus meteen ons afscheid van Finisterre en haar (tijdelijke) bewoners.

Al spelend voor de soundcheck, kom ik er achter dat ik er niet eens aan gedacht heb om mijn nagels te knippen. Nog niet zo lang geleden zou ik op de dag van het optreden alles nog vier keer hebben doorgenomen, een half uur voor de spiegel hebben gestaan voor de juiste outfit en zeker mijn nagels hebben geknipt!

 Als kind stond ik regelmatig mee te blèren op de songs van mijn favoriete zangeressen en ik droomde ervan om ooit ook zangeres te worden, maar ik was er stellig van overtuigd dat dat nooit zou gebeuren. Alleen het idee al dat andere mensen toe zouden kijken, kneep me de keel dicht. Later op de middelbare school, wanneer ik een spreekbeurt moest houden, kon ik maanden ervoor al wakker liggen door het idee dat ik voor de klas zou moeten spreken. Ik keek verlangend toe hoe zangeressen op school het podium betraden en zonder problemen een optreden gaven. Dat was niet voor mij weggelegd.

Op de camping op Vlieland, tijdens een stage in het recreatieteam, zette ik een eerste stap om over mijn angst heen te komen. Ik moest voorlezen aan kinderen en omdat kinderen het totale onzin vinden dat iemand daar gene voor heeft, zette ik die opzij. Zij hadden geen enkele boodschap aan mijn onzekerheid en ik moest gewoon goed het verhaal lezen en later spelletjes uitleggen. Tijdens andere stages, leidde ik vergaderingen voor samenwerkprojecten tussen verschillende partijen. Ook daar kon ik het me niet veroorloven om door mijn angst om in het openbaar te spreken slecht werk af te leveren. Daarna, tijdens een afstudeerproject in Suriname, pakte ik op een karaoke avond één keer de microfoon. Met knikkende knieën zong ik “I will survive.” Een lokale bewoonster vertelde me dat ik een engelenstem had, maar ik stond zo stijf van de zenuwen dat het nauwelijks tot me doordrong.

Tijdens mijn opleiding tot dansdocente, zakte ik voor mijn lesgeef examen vanwege de zenuwen. Later, toen ik een eigen dansschool had, vond ik het nog steeds ontzettend eng om voor de groep te staan, maar ik deed het. Ik begon toen ook te zingen in het bandje van mijn oom. Nog steeds met knikkende knieen en vaak met een dichtgeknepen keel van de spanning. Ik had alle andere stapjes ervoor en een hele grote dosis moed nodig gehad om zover te komen… 

En nu zit ik zonder enig probleem mijn soundcheck te doen. Zelfs in het volste vertrouwen dat ik zonder goede voorbereiding ook een goed concert kan geven. Een knap uitziend stel aan de bar naast me, zit geboeid te luisteren. Wanneer ik stop, beginnen zij en nog een aantal mensen te klappen. Ik vertel ze dat het de soundcheck was en dat ik een uurtje later zal gaan spelen.

Ondertussen wordt de kroeg steeds voller. Net op het moment dat ik wil beginnen, vraagt de man van het geluid of ik het goed vindt dat hij nog even zijn was naar de wasserette brengt. Het is tekenend voor de ongedwongen sfeer in het café dat zich “de wereldfamilie” noemt. Een kwartier later begin ik. 

Hoewel er na elk nummer luid wordt geapplaudisseerd, blijven de gasten gewoon doorpraten en vraag ik me af of de mensen die achterin zitten wel iets kunnen horen. Even kan ik de gedachte niet onderdrukken dat ik het tijdens de soundcheck prettiger vond om op te treden omdat er, toen er minder mensen waren, aandachtiger geluisterd werd.

Vroeger zou ik ervan gemaakt hebben dat mensen geen interesse hebben in mijn muziek, maar nu weet ik dat het gewoon heel lastig is om tijdens het eten en samen met andere mensen die je ook wilt spreken, stil te zijn. Een paar bekenden die speciaal voor mij kwamen, kijken een beetje verstoord, terwijl anderen zelf ook druk in gesprek zijn. Ik besluit dat het een goede oefening is en dat ik gewoon door moet blijven gaan om het beste te geven wat ik heb. 

Na een tijdje verandert er iets. De mensen gaan steeds meer luisteren naar mijn nummers en opeens heb ik hun volledige aandacht. Eén van de vaste bezoekers komt enthousiast naast me staan met zijn mondharp en begint spontaan mee te spelen. Op sommige tafels wordt gedrumd en dan hoor ik mezelf  zeggen; “Bij het volgende nummer kun je het refrein meezingen.” Even heb ik spijt, want misschien vraag ik teveel van het publiek, maar er wordt uit volle borst meegezongen. De avond eindigt magisch met een luid “we want more!” Ik sluit af met nog 2 toegiften. 

Om te proberen:

Het mooie gevoel dat je had toen je besefte dat je een droom waar wilde maken, heeft meestal niet veel gemeen met de gevoelens die je ervaart wanneer je tegen uitdagingen aanloopt die genomen moeten worden om die droom te verwezenlijken. En daar loert een gevaar, want wanneer je niet meer kunt voelen waar je het voor doet, omdat je geconfronteerd wordt met angst of frustratie, is het makkelijk om je koers te verliezen. Het succesvol waarmaken van je dromen is namelijk veel makkelijker, wanneer je in staat bent om afgestemd te blijven op de gevoelens die daarbij horen.  

Om afgestemd te blijven op een gevoel van overwinning en vanuit ontspanning je doelen te bereiken, heb ik een methode voor je gemaakt, die het mogelijk maakt om in de flow te blijven en toch de stappen te zetten die nodig zijn om ook praktisch je zaken voor elkaar te krijgen. 

De tijdlijn

1. Uitschrijven
   1. Schrijf alles op wat er bij het realiseren van je droom komt kijken.
   2. Onderstreep daarna alles waar je je nog in moet bekwamen
   3. Onderstreep vervolgens met een andere kleur alles wat je eng of moeilijk vindt.

2. Opsplitsen 
   1. Splits dat waar je je nog in moet bekwamen vervolgens op in behapbare stukken. Stukken waarvan je zeker weet dat je ze kunt leren. 
   2. Je schrijft er geen tijdsplanning bij, maar verdeel de stappen in kleinere stukken en geeft ze een nummer. 
   3. Doe dat ook bij de dingen die je eng of moeilijk vindt. Het is hierbij essentieel om de stapjes zo klein te maken dat je zeker weet dat je ze met succes kunt doorlopen.

3. Successen in je tijdlijn plaatsen
   1. Maak dan een tijdlijn voor jezelf. Niet eentje met vaststaande data en deadlines, maar een tijdlijn waarop je aangeeft waar je vandaan komt en waar je naartoe wilt. 
   2. Zet vervolgens een punt boven de plek op de lijn waar jij denkt dat je nu staat. 
   3. Elke keer als je een stap hebt gezet, verschuif je dat punt richting je doel en vier je voor jezelf wat je bereikt hebt. Sta daar echt even bij stil, geef jezelf een schouderklopje en ga iets leuks doen om het te vieren.

Het voordeel van deze manier van werken is, dat je motivatie steeds groter wordt. In plaats van tegen onmogelijkheden aan te lopen, bewijs je jezelf in kleine stapjes steeds wat er wel mogelijk is. Hierdoor worden je gevoelens rondom het realiseren van wat je wenst versterkt, in plaats van afgezwakt. Zorg dat je ook bij het doen van dingen die je saai, eng of ongemakkelijk vindt, een goed gevoel blijft houden, want gevoel is de basis van het naar je toe trekken van de door jou gewenste realiteit. Wist je dat mensen die zich gelukkig voelen zelfs makkelijker ingewikkelde taken uit kunnen voeren dan mensen die zich gestrest of gespannen voelen? Maak er dus zoveel mogelijk een feestje van.