De sleutel om beter te worden, leven in de Algarve en dankbaarheid

“Ik wil strand toe!”, zei Ylva zodra ze wakker werd. We zijn nu een maand in de Algarve en hebben net besloten nog een paar maanden te blijven. Ik verwonder mij erover hoe we door de regen en de behoefte aan vriendjes voor Ylva, naar het Zuiden zijn gereden, zonder ander plan dan even opladen en hoe alles wat we zochten daar opeens samen leek te komen. 

Ik trek Ylva’s schoenen aan, pak de rugzak met luiers en strandspeeltjes en trek de deur achter ons dicht. Arthur zit al klaar achter zijn computer om een lange ochtend te werken en ik verheug me op de dag die komen gaat. “Het leven is zo makkelijk geworden sinds we hier zijn,” bedenk ik me, terwijl ik Ylva’s handje pak en we samen de trap aflopen. 

Ik til haar in de kinderwagen en we lopen langs het tuintje dat eigenlijk een stukje gemeentegrond is waar onze buurman elke dag in werkt, omdat hij zelf geen tuin heeft, want “wie heeft er nou een probleem met meer bomen en bloemen?” Ik geniet van de fluitende vogels, de warme zon en de bloemen die her en der weelderig aan de struiken hangen van de huizen in het dorp. “Op de stoep mama!” Ylva is sinds ze kan lopen heel beducht op auto’s en dat geeft mij een trots en veilig gevoel, omdat ze eerder de neiging heeft zo dicht mogelijk tegen de muur aan te wachten tot de auto helemaal voorbij is, dan er recht op af te rennen. “Ja heel goed, je hebt gelijk, ik moet op de stoep lopen.” Gauw rol ik de kinderwagen de stoep op.

Dan vraag ik aan mezelf waar ik het meest dankbaar voor ben en het antwoord verrast me. Doordat ik de afgelopen maanden steeds ziek was zodra het ging regenen, maar weer gezond zodra de zon ging schijnen, ben ik erachter gekomen dat het te maken heeft met vocht of schimmel. Daar heb ik nog nooit eerder bij stilgestaan, maar als ik bedenk in wat voor huizen ik gewoond heb, kan ik me er goed iets bij voorstellen. Ook bij het gevecht dat ik al die tijd leverde om toch te kunnen werken, zodat ik op zijn minst niet in nog slechtere omstandigheden terecht zou komen en hoe ik daarbij zo’n strijd leverde met de behoefte van mijn lichaam om te herstellen dat er uiteindelijk een paniekreactie in mijn lichaam ontstond, steeds wanneer ik over mijn grenzen ging. Het lijkt me opeens niet meer dan logisch dat mijn weerstand daardoor zo verzwakte dat ik alleen nog maar over mijn grenzen ging en hoe daardoor de adrenaline niet meer stopte en ik jarenlang altijd ziek was, terwijl ik geen enkel benul had van de oorzaak. 

En nu, op reis, juist door de tegenslag, ben ik opeens bij de sleutel gekomen om beter te worden! Het is me de afgelopen week pas echt duidelijk geworden, omdat het die week non stop regende en opeens alle muren en plafonds zwarte plekken en grijze draden begonnen de krijgen. Ik heb nog steeds moeite met ademen en hoestaanvallen, maar dat is op dit moment mijn grootste geschenk, want het heeft me verlost uit jarenlang niet weten wat er met me aan de hand was of hoe ik er iets aan kon doen.

“Ja, dit inzicht is waar ik het allermeest dankbaar voor ben, want nu ik de oorzaak weet, kan ik hem weghalen en eindelijk echt gaan herstellen!”, bedenk ik me.

Op het strand zitten verschillende vaders en moeders in groepjes met elkaar te praten. Kinderen spelen met emmers en schepjes of zitten op de schommels. Andere kinderen staan in een rij voor de glijbaan te wachten tot die ene gestopt is met naar boven klimmen. Ylva rent direct op de schommels af. De groene (die is favoriet) is net vrij gekomen. Ik begroet enkele bekende gezichten en zet mijn rugzak op de houten rand voor het restaurant waar je uit de wind kunt zitten, terwijl je naar je kind kijkt en ondertussen leuke gesprekken kunt voeren met andere ouders.

Dit is wat we zochten. Ylva heeft hier altijd vriendjes om mee te spelen en ik ontmoet hier altijd wel iemand om een praatje mee te maken. Sommige ouders zie ik voor het eerst. Die zijn waarschijnlijk op vakantie. Anderen wonen hier of verblijven voor de winter, waardoor we elkaar al meer te vertellen hebben dan: “Waar kom je vandaan?” En “Hoe lang blijf je hier?”

Ik loop naar de schommel en begin Ylva, die er zelf al vakkundig op is geklommen, te duwen.

“1!”, zeg ik en ondertussen denk ik: “Ik ben dankbaar voor het prachtige strand, de blauwe lucht en de heldere zee waar ik nu bij sta.”

“2!” Ik ben dankbaar voor alle leuke mensen die ik hier de afgelopen maand ontmoet heb. Met bijna iedereen leek het direct te klikken.

“3” Ik ben dankbaar dat Arthur eindelijk zijn Ei kan leggen qua werk en dat Ylva en ik ons ondertussen prima vermaken!

“4” Ik ben dankbaar dat het leven door één enkele beslissing zo ongelooflijk makkelijk en aangenaam is geworden.

“5” Ik ben dankbaar dat alles wat er de afgelopen maanden gebeurd is, ons op de meest snelle manier heeft geholpen om onze wensen te vervullen. Namelijk fijne mensen om ons heen, vriendjes voor Ylva, mooie natuur, het leven vieren en gezond worden! 

Het is vandaag niet moeilijk om me dankbaar te voelen en toch merk ik hoe mijn adem nog dieper wordt en mijn lichaam zich nog net ietsje meer ontspant door er actief bij stil te staan. Het doet me beseffen dat ik alle sleutels in handen heb om het mooiste leven te leven dat ik me kan bedenken en dat niets me daarbij nog in de weg staat.